Moi kochani wiecie, że Was przepraszam za te gigantyczne przerwy między rozdziałami. Naprawdę wciągnęło mnie pisanie czegoś mojego. Wszystko idzie dobrze, a może powinnam powiedzieć, że szło by, gdybym przestała majstrować przy pierwszym rozdziale. Może kiedyś będę zadowolona.
Tak, jak mówiłam, nie będę publikować tu dużo o mojej książce, bo mam nadzieję, że pomysł na fabułę jest na tyle oryginalny, że może kogoś zainteresuje i mnie wyda.
Zamieszczę kilka fragmentów, tak tylko po to aby Was podenerwować :P
I
-
Zaraz. Chwileczkę – Wanda odsunęła się, za
wszelką cenę chcą zwiększyć dystans między nimi. Teraz nie była już taka pewna
na sto procent czy nie wariuje i to wszystko, co się działo, to nie były jej
halucynacje. - Chcesz, żebym uwierzyła, że jesteś czymś w rodzaju żywego tuszu
i żyjesz w książce?
-
Tak!
-
I że masz pokonać tego potwora?
-
Tak!
-
A ja mam ci w tym pomóc?
-
Tak! Właśnie tego chce!
-
Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak
to absurdalnie brzmi?!
-
No wiem, ale co ja mogę?!
II
Wanda zamarła, czując jak taksuje ją
spojrzeniem, dokładnie analizując każdy element jej twarzy. Widziała już takie
sceny, czytała o nich w komiksach. To był ten moment.
Tak właśnie odnajdywali się przeznaczeni
sobie ludzie.
Tak zakochiwali się od pierwszego
wejrzenia.
Tak zaczynały się najpiękniejsze historie
miłosne.
Chłopak zmarszczył brwi, otworzył usta i
wziął wdech, a ona poczuła ciarki na plecach. Serce biło jej szybko, jak małemu
królikowi.
-
Kim ty do cholery jesteś?
III
Obudził ją skurcz. Koszmarny,
paraliżujący ból nogi sięgający od prawej stopy, aż po biodro. Poderwała się z
krzykiem, łapiąc się za łydkę. W jednej chwili spała, w drugiej zaś już była
przytomna. Nie było w tym stanu pośredniego.
-
Nie drzyj się tak - usłyszała zaspany
cienki głosik zza swoich pleców.
Krzyknęła znów, tym razem z
zaskoczenia i chciała się odwrócić, ale straciwszy równowagę, widowiskowo
zleciała z łóżka.
-
No nie mów.... zakładam, że właśnie
pomyślałaś “to wczoraj przecież był sen” - sennie westchnęła Solaris, patrząc
spod przymrużonych powiek na dziewczynę. Leżała zwinięta w kłębek na poduszce.
- To takie banalne…
Wanda wpatrywała się w nią w
milczeniu dłuższą chwilę.
Musiała zrobić w głowie szybkie
podsumowanie, aby sprawdzić czy nie zwariowała.
Miała na imię Wanda, jej ulubionym
kolorem był czerwony a wczoraj zupełnie przypadkiem została superbohaterką.
Tak, mimo, że brzmiało to, jak
szaleństwo, wszystko się zgadzało.
IV
-
Um… -
wydusiła, uśmiechając się nerwowo. No dalej dziewczyno, krzyczała wewnętrzna
Wanda, użyj słów! Polskiego alfabetu, do cholery! - Cześć! Um… D-Dominik… um...
- zdołała powiedzieć na głos, czując jakby był to wysiłek porównywalny do wbiegnięcia
na czwarte piętro na pełnym sprincie. W samą porę, bo jeszcze chwila zwłoki i
było by dziwnie. - Byłam… ciekawa…
No brawo,
pogratulowała sobie sarkastycznie w myślach. Aleś ty głupia, Wanda. Bohaterki
twoich opowiadań są mistrzyniami flirtu, a ty nie umiesz nawet zdania sklecić
przy chłopcu!
No i to na razie wszystko. Tak jak mówiłam, całość jest jeszcze w budowie i wiele rzeczy zmienia się z dnia na dzień. Chciałabym jednak mieć już większość ukończoną przed latem przyszłego roku.
Trzymajcie kciuki!
Co do tego bloga... No cóż staram się coś pisać, ale pomimo, że kocham fanfikcje, to mam mało czasu i muszę dzielić go tak, aby móc pisać moją książkę. Zaplątałam się też w nowy fandom i niestety z niego popełniłam kilka fików, a do tego pracuje jak normalna dorosła osoba, którą tak na prawdę nie chce być.
Jakby kto miał ochotę na jakieś piwo albo kawę w Warszawie dajcie znać.
Buziaki,
Wasza Astal
Wasza Astal
