Bonus, który piszę, chociaż powinnam się uczyć cz.1

 Od dwóch dni siedzę w domu i uczę się pilnie... Nie, to nie prawda. Snuję  się po domu w piżamie i szlafroku, popijam herbatę, czasami zajrzę do książek, ale tak głównie myślę, że tęsknię za moją dawną fanfikcją. Nie wrócę do niej, bo przecież już skoczyłam, ale nikt mi nie zabroni pisać miniaturek, prawda? No nie wiem, może moja mama by zabroniła, gdyby wiedziała, że się nie uczę, ale ja sobie sama nie będę niczego odmawiać. 

Drugi fragment jest zainspirowany obrazkiem, który widziałam na deviantart. Jak chcecie więcej to mówić, bo trochę tam coś jeszcze się znajdzie. 

Ok Astal idzie czytać jak to inspirująca była Młoda Polska.

P.s. Te scenki nie są powiązane ze sobą. Dzieją się mniej więcej w okresie od 5 - 7 klasa. 

-      Dzięki Hagrid! – zawołała Lily, odwracając się przez ramię.  W ramionach dźwigała wiklinowy kosz. – Odniosę wszystko, jak skończę.

Ruszyła, chrupiąc po świeżym śniegu, w stronę brzegu zakazanego lasu. Tam, na niższych drzewach zaczęła rozwieszać wyjmowane z kosza ptasie smakołyki. Nie musiała długo czekać, aż zjawili się pierwsi amatorzy. Rozćwierkane wróble zleciały się chmarą i obsiadły najbliższy krzak. Uradowana dziewczyna obserwowała je chwilę, a potem zajęła się kawałkami słoniny dla sikorek. Nagle usłyszała za sobą chrzest śniegu. Zerknęła przez ramię i aż pisnęła. Na granicy lasu, nie dalej niż dwa metry od niej stał jeleń i przyglądał jej się ciekawie. Wstrzymała oddech, aby nie przestraszyć zwierzęcia i w bezruchu obserwowała jak zbliża się do niej. Powoli, bardzo powoli, sięgnęła do koszyka i wciągnęła kulę sklejoną z nasion i orzechów. Zwierze poruszyło rogatym łbem i zbliżyło się jeszcze bardziej.

-      Jesteś głodny? – zapytała Lily, z uwielbieniem patrząc na jelenia. Nie znała się za bardzo na tych zwierzętach, ale wydawało jej się, że po porożu jelenia można ocenić jego wiek. Jeżeli tak, to ten musiał być dość młody, bo gałęzie jego rogów nie były bardzo rozłożyste.

Jeleń zaczął skubać ptasi przysmak ku radości Lily. Co chwila zerkał na nią wielkimi, aksamitno brązowymi oczami .

-      Jesteś prześliczny – szepnęła Lily, bojąc się poruszyć gwałtowniej, aby go nie wystraszyć. – Mogę… mogę dotknąć twoich rogów? – sięgnęła wolną ręką ku porożu, ale jeleń parsknął, a z jego nozdrzy buchnęła para. Lily wystraszyła się trochę. – Ok., ok. Rozumiem: nie dotykać rogów. Jak z Potterem i jego okularami…

Podrapała jelenia za dużym, miękkim uchem, a potem zaczęła gładzić go po nosie. Dziewczyna, zastanawiając się czy może zawołać Hagrida, aby mu się pochwalić, spojrzała przez ramię za siebie. Gdy ponownie jej oczy spoczęły na jeleniu, okazało się nagle, że to nie zwierze ma przed sobą, a człowieka. Jej ręka spoczywała na nosie Jamesa Pottera.

-      Mmmm Lily nie przestawaj – wymruczał Potter, uśmiechając się zawadiacko. – Masz takie ciepłe łapki…

Lily wrzasnęła wystraszona i odskoczyła. Potter parsknął śmiechem, ale zanim zdążył powiedzieć coś jeszcze, wściekła Lily z impetem wsadziła mu na głowę koszyk, a potem jeszcze zdzieliła pięścią.

-      Jesteś nienormalny, Potter! Nienormalny!- wrzasnęła, a potem odwróciła się i ruszyła energicznie w stronę zamku.

-      Och daj spokój, Evans! Przecież to było śmieszne! – zawołał Jim, po czym ruszył w pościg. – Sama przyznasz mi racje, że to było dobre. Śmieszniej było by tylko wtedy, kiedy byłbym goły.

Dnia czternastego lutego Lily obawiała się najbardziej ze wszystkich dni w roku. W prawdzie przez ostatnie dwa lata James Potter nie wyskakiwał już z niczym żenująco głupim, ale jednak niepokój ciągle w niej pozostawał.

Powoli żuła śniadanie, rozglądając się czujnie dookoła. Liz i Mandy, siedzące naprzeciw niej chichotały, słuchając Megan, relacjonującej swoją wczorajszą randkę. 

-      A wtedy powiedziałam mu… – wydyszała Meg, starając się powstrzymać od chichotania. – Nie byłam za bardzo pewna czy patrzy na mnie, czy na moją podartą pończochę… Tam było tak cholernie ciemno… Powiedziałam mu, że wcale się nie gniewam, ale skoro ma tak złego cela, to nie wróżę mu długiej kariery ścigającego.

Mandy i Liz ryknęły śmiechem, tak gwałtownym, że zatrząsł się od niego stół. Liz zniknęła na chwilę pod stołem, bo tak bardzo się śmiała, że musiała się zgiąć w pół. Mandy ocierała oczy krawatem.

W tym momencie do Wielkiej Sali weszli James i Syriusz. Wyglądali jak dwa skrajne bieguny huśtawki emocjonalnej – Jim promieniał szczęściem, a Black łypał na wszystkich złowrogo.  Potter wcisnął się na ławkę między Meg i Liz, tak, aby siedzieć naprzeciwko Lily. Dziewczyna poniosła na niego oczy, a on obdarzył ją szerokim uśmiechem.

-      W czym mogę ci pomóc, Potter? – zapytała, a on zaczął szperać nerwowo w swojej szkolnej torbie. Po chwili wyciągnął z niej jadowicie różowy kartonik i podał Lily.

-      Kolejna kartka? Daj ocenię, jak bardzo nienormalna jest tym razem.

-      Przeczytaj.

Dziewczyna zerknęła na podaną jej walentynkę. Środku, po lewej stronie James narysował wielkie, koślawe serce a po stronie prawej nabazgrał wierszyk:

Na górze róże,

Na dole lilie,

Jeżeli się ze mną umówisz,

Przestanę dręczyć Snape’a na chwilę.

-      I co? – odezwał się James pełnym oczekiwania głosem, gdy tylko zobaczył, że skończyła czytać.  – Jest poprawa, prawda?

-      Wolałabym mniej szantażowania, ale… przynajmniej się rymuje – westchnęła Lily, a on wykonał gest zwycięstwa.

Lily i jej koleżanki wstały, aby udać się na lekcje.

-      Rogacz, czym ty się cieszysz? – warknął Syriusz, który patrzył na swojego przyjaciela z mieszaniną irytacji i pożałowania na twarzy. – Nie powiedziała, że się z tobą umówi, nie?

-      Ale nie podpaliła mi głowy zaklęciem, prawda?

-      No tak – sarknął Black. – Widzę, że wasz związek właśnie wszedł w bardziej zaawansowaną fazę – ona już cię nie uszkadza, a ty za to nie molestujesz jej na każdym kroku.

-      Lily!

Wrzask Jamesa zakłócił sielankowy spokój sobotniego popołudnia w pokoju wspólnym. Lily i James wpadli przez dziurę za portretem niczym tajfun. Leżąca na podłodze Liz, została gwałtownie obudzona i zawarczała ze złością. Remus podniósł głowę znad książki.

-      O czym oni znowu… - jęknęła Liz, naciągając na głowę kaptur swojej sportowej bluzy. Remus, do którego się zwróciła, westchnął i przewrócił oczami.

-      To było śmieszne – wrzasnął James.

Lily nadal szła przed siebie, udając, że go nie słyszy. On deptał jej po piętach, gotując się ze złości. – Wszyscy się śmiali!

-      Ja, nie – odezwała się lodowato Lily. Zatrzymała się tak gwałtownie, że Jim wpadł na nią. Odwracając się smagnęła go włosami po oczach, więc syknął i załapał się za twarz.

-      No to co w takim razie dla ciebie jest śmieszne!? Czy ty w ogóle masz jakieś poczucie humoru?

-      TY mnie nie śmieszysz, Potter!

-      Więc, gdyby zrobił to ktoś inny, to byś się śmiała?

-      Nikt nie wpadłby na taki idiotyzm.

-      To nie był idiotyzm! To było naprawdę śmieszne. Chciałem ci poprawić nastrój!

-      Nikt cię o to nie prosił! Jeżeli tak poprawiasz ludziom humor, to ja bardzo dziękuję.

-      Świetnie- ryknął James, cały czerwony na twarzy. – Jeżeli tak trudno ci dogodzić, to już wcale nie będę próbował. Już nigdy się do ciebie nie odezwę!

-      I o to mi cały czas chodzi, Potter!

James zamarł na chwilę, jakby szybko się nad czymś zastanawiając.

-        O nie, nie będziesz miała tak dobrze! Skoro nie podobają ci się moje dowcipy, to będziesz ukarana! – zawołał buntowniczo.- Będę się do ciebie mówił i to cały czas!

Lily wydała z siebie dźwięk będący czymś pomiędzy warknięciem a westchnieniem, a potem odwróciła się na pięcie i wmaszerowała na górę po schodach do dormitorium.