Rozdział Siedemnasty, który jest krótki.

Nie wiedziałam do końca czy to w ogóle publikować. Można to potraktować, jako swego rodzaju eksperyment. Wiem, jest króciutkie, ale jakbym napisała więcej, to zepsuję formę. Może się Wam nie podobać. Następny rozdział pojawi się szybko, bo już jest w przygotowaniu. 

Mam nadzieję, że mieliście lepszy dzień dziś ode mnie. Oby, bo nikomu takiego nie życzę. 

Astal

Zdawało mu się, że umiera.

Bolało go wszystko, absolutnie wszystko. Każdy, nawet najmniejszy fragment ciała palił jak ogień piekielny. Chciał krzyczeć, ale nie mógł. Nie był nawet pewny, czy ma usta, czy w ogóle ma jakieś ciało, które mogłoby go boleć. Nie pamiętał, co się stało. Przez chwilę, nawet nie wiedział, kim jest.

Najpierw była ciemność, tak głęboka, że zaczął wątpić czy w ogóle istnieje. Było mu zimno, koszmarnie zimno. Wydawało mu się, że powinien się trząść z zimna, ale nie mógł. To zimno było jakby w nim, w jego głowie.

Potem nastała oślepiająca jasność. Słyszał głos. Jej głos. Wymawiała w kółko jego imię, nic poza tym.

Nie chciał myśleć o bólu, chciał go jakoś zagłuszyć. Szukał w swojej pamięci czegoś co pozwoliłoby mu na to. Zaczął myśleć o tym, kiedy ostatni raz ona wołała go z takimi emocjami w głosie. Tak słodko, z napięciem i zarazem błagalnie.

Wtedy był lipiec i szli przez łąkę. Pamiętał, że pszczoły strasznie głośno brzęczały. Powietrze było aż ciężkie od zapachu kwiatów i nagrzanej ziemi. Jej białe łydki miały na sobie drobne czerwone prążki, rozcięcia od ostrej trawy.

Powrócił ból, jeszcze silniejszy. Zniknęła jasność, ucichł jej głos.

Boże, pomyślał, przecież ja nie mogę umrzeć. Nie tak. Nie w walce. Nie chcę umrzeć w walce. Należy mi się trochę spokoju. Ktoś chyba go dotykał, ale sprawiało mu to tak niewyobrażalny ból, że chciał błagać, aby przestał.

Znów usłyszał jej głos, prosiła, aby jej nie zostawiał. Nie był pewny, czy to działo się naprawdę, czy tylko słyszał swoje wspomnienia. Wtedy też prosiła, aby jej już nigdy nie zostawiał. Kazała mu przysięgać. Zrobił to, padł nawet na kolana w tą ostrą trawę i przysięgał. Ona też klęknęła. Słońce padało na jej włosy tak, że miały kolor pomarańczy. Patrzył jak się mienią, za każdym razem, gdy ruszała głową i myślał, że nigdy nie zobaczy nic piękniejszego. Wtedy niebo było bezchmurne i słońce piekło ich w odsłonięte ramiona.

Chcąc zagłuszyć to co czuł, powtarzał sobie jej imię w myślach, tak samo, jak robił to tamtego dnia na łące. Ona nic nie mówiła, tylko się uśmiechała. Musiał jej zrekompensować to, że go nie było przy niej. Czuł się winny, że ratował świat, zamiast jej. Wtedy, patrząc na jej zaróżowione policzki, obiecał sobie, że już nigdy o niej nie zapomni. Ale teraz też zajmował się czym innym, a nie nią. Znów starał się ratować świat. Może to go pokarało?

-        Harry otwórz oczy –jej głos dotarł do niego z oddali. Był tak cichy, ledwie na granicy słyszalności.

Nie wiedział czy ma jakieś oczy, aby je otworzyć. Bardzo chciał to zrobić, ale wydawało mu się, że już przecież nie istnieje, że umarł. Nie mógł nic więcej zrobić. Czuł tylko ten koszmarny, obezwładniający ogień, który jakby trawił jego ciało. Jeżeli miał jakieś ciało.

Wtedy też chyba sprawił jej ból. Nie był pewny, bał się zapytać. Ona miała oczy przymknięte i włosy w niełazie, ale nie przestała ani na chwilę się uśmiechać. Leżeli na trawie długo i wdychali zapach łąki. Jej skóra pachniała czymś słodkim. Wszystko dookoła było złote i pomarańczowe jak jej włosy i jej piegi. To był idealny dzień, doskonały w każdym calu. Już nigdy się taki nie powtórzył.

Zdawało mu się, że otworzył oczy. Zobaczył czyjąś twarz. Powoli, powolutku jego mózg dopasowywał wszystkie elementy do siebie. Włosy o kolorze pomarańczy i piegi na ustach, które po raz pierwszy zobaczył tam na łące. Była blada, przerażona i zapłakana. Zupełnie inna od tamtej siebie dawno temu.

Chciał jej powiedzieć, żeby się nie martwiła, że przecież on nie zamiera jej zostawić. Obiecał przecież i to była jedyna obietnica, na której spełnieniu mu zależało. Nie mógł mówić, nie pamiętał chyba jak to się robi. Tak bardzo się bał, widząc ją płaczącą. Zdawało mu się, że to przez niego, więc chciał poprosić ją, aby przestała.

Ból, który poczuł, zanim zdążył ją zapewnić, że wcale nie zostanie sama, pozbawił go resztki świadomości. Znów wszystko zrobiło się jaskrawo białe, a on zapomniał nawet o niej i o samym sobie.

Nie wierzyła, że to jest jej mąż. Po prostu nie chciała uwierzyć, że mógł tak wyglądać. Pochyliła się nad nim bardzo nisko, chciała znaleźć jakiś szczegół, który potwierdziłby, że jednak to on.

Ta paskudna blizna. To wstrętne znamię, którego zawsze nienawidziła, ale nikomu o tym nie powiedziała. Ten znak, który sprawił, że jego życie wywaliło się do góry nogami. To po niej go poznała. Wyciągnęła rękę i delikatnie palcami przejechała po jego czole, jakby chcąc się upewnić, że to nie złudzenie optyczne a prawda.

Mówiła do niego, cały czas. Prosiła go, błagała. Sama nawet nie zauważyła, że płacze. Cała się trzęsła i głos jej się łamał, ale nie zamilkła. Nie dawał oznak życia, tylko leżał niczym martwy. Był cały siny. Jego skóra była przerażająco zimna. Zupełnie inna, niż wtedy, kiedy dotykała go ostatni raz, zanim się rozstali.

To był zupełny przypadek, że to nie on teraz leżał w kostnicy. Słyszała o innych Aurorach, którymi on dowodził.

-        Harry otwórz oczy – poprosiła, kładąc mu rękę na policzku. Przez jego twarz przemknął grymas bólu, więc szybko ją cofnęła.

Przypomniało jej się wszystko. Ten koszmarny dzień, kiedy usłyszała, że on nie żyje. Teraz wyglądał tak samo. Teraz, tak jak wtedy chciała wyć ze wściekłości i żalu. Stała tam przed zamkiem i czuła się bezradna. Wtedy też się tak trzęsła, jak teraz. Nienawidziła tego uczucia, kiedy na nic nie miała wpływu i tylko mogła patrzeć z przerażeniem na to, co się działo dookoła niej. Bała się swoich wspomnień z tamtego dnia. Nauczyła się wtedy wszystkich swoich słabości, dowiedziała o lękach i złych stronach swojej osobowości. Obiecała sobie, że nie będzie już tego pamiętać. Żeby zapomnieć, zajęła się tworzeniem dla niego normalnego domu, normalnej rodziny.

Jęknął i otworzył oczy. Wzrok miał nieprzytomny, a oczy jakieś mętne i dziwnie obce. Mówiła do niego, ale tym razem była pewna, że jej nie rozumie. Starał się skupić uwagę na jej twarzy i jakby powoli zaczynał ją poznawać. Chciała się uśmiechnąć, ale zamiast tego zaczęła płakać.

Jej radość nie trwała długo, bo zaraz znowu stracił przytomność.

-        Nie rób mi tego do jasnej cholery! – krzyknęła sfrustrowana. Już chciała go złapać za ramiona i potrząsnąć nim z całej siły, ale opanowała się w ostatnim momencie.

Niedługo potem zabrali go od niej, aby go połatać i ponaprawiać. Gdy ich pytała, czy z tego wyjdzie, nie chcieli jej nic mówić. Nie mogli jej dać nadziei, bo sami nie byli pewni, czy z tego wyjdzie. Siedziała pod drzwiami, zwinięta w ciasną kulkę i chlipała w swoje kolana. Dookoła siebie miała szare, ponure ściany szpitala.

Czuła się znów, jak głupia jedenastoletnia dziewczynka. Czekała, że on zaraz wpadnie z mieczem w ręku, umazany krwią, i oświadczy jej, że wszystko jest już dobrze i niczym nie musi się przejmować, bo to on odwalił całą brudną robotę. Chciała, żeby znów ją uratował. Żeby ponownie przepędził potwora od niej, a jednocześnie, żeby wyszedł z tego w jednym kawałku.